Homilie, 20/11/04 ... Beste familie, goede vrienden van Bob, Zoals de leerlingen van Jezus zitten wij in het oog van de storm, ontredderd door het voortijdig levenseinde van Bob. Vooral voor hemzelf 'viel de avond en hij was daar alleen', toen hij amper een maand geleden het nieuws te horen kreeg over zijn ziekte. In de proloog van zijn dagboek schrijft hij: 'Diagnose: leukemie. We schrijven dinsdag 19 oktober 2004 (het is nota bene de eerste werkdag van zijn vriendin Emmy) - een dag die steeds in mijn geheugen gegrift zal zijn. Het volgende dagboekfragment (4 november) geeft uitsluitsel over zijn ziekte: Acute lymfatische leukemie. Laten we eerlijk zijn: als wij dat te horen zouden krijgen, zou dit klinken als een doodsvonnis. Je zou voor minder in paniek geraken en 'van angst beginnen schreeuwen'. Maar in datzelfde dagboekfragment toont Bob zijn ware aard: de geboren optimist, de man met een vechters- en winnaarsmentaliteit. Dat heeft hij als kind spelenderwijs geleerd en verder geoefend in het voetbal. Hij gelooft in zijn kans op genezing, hij klampt zich vastberaden en moedig vast aan de hoop 'dat alles goed komt'. 'Statistisch gezien geeft de oncologe me 50 % genezingskans. Ik kan me wel beroepen op enkele aspecten die in mijn voordeel zullen spelen maar geen zekerheid geven op een volledige genezing'. Zo wijst hij op het feit dat de kankercellen nog niet in zijn bloed aanwezig zijn. En verder dat hij jong is en tot op het laatste moment is blijven sporten en werken waardoor zijn conditie nog op peil stond om de slopende chemokuur aan te kunnen vangen. We leren Bob in die dagboekfragmenten ten voeten uit kennen als een realist, die de aard èn de gevolgen van zijn ziekte en behandeling goed inschat. Maar zijn warme aandacht, zijn milde humor en immer vriendelijke bekommernis zijn veel ruimer dan zijn kamer of ziekbed: hij blijft de resultaten van zijn ploeg op de voet volgen, hij ontvangt vrienden en familie - misschien méér dan toelaatbaar of wenselijk voor hem -, hij heeft te doen met Emmy die misschien nog méér vertwijfeld of angstig is, omdat plannen en dromen nu plots doorkruist worden. Het nieuws van Bobs voortijdig overlijden heeft velen van ons verrast en met verstomming geslagen. Dat is de storm die zich in ons ontketent. Een zoon, kleinzoon, een broer, een geliefde of vriend die onverwacht de ongelijke strijd verliest. We kennen Bob niet als 'loser'. We kennen hem veeleer als een veelbelovende jongeman met veelzijdige talenten: een goede student, een gewaardeerde collega in het bedrijf waar hij pas een goed jaar geleden begon, een openhartige vriend van velen, een steun en toeverlaat van Emmy, het diepe geluk van zijn ouders en zus, een echte kindervriend ook. Hij was allesbehalve een oppervlakkige kerel. Al wie Bob ooit ècht mocht ontmoeten of leren kennen, kon in hem waarderen: een diepzinnige gesprekspartner, een luisterend oor, een groot en ruim hart. Zijn persoonlijkheid en uitstraling waren de vrucht van een gedegen vorming, een verfijnde opvoeding, voortdurende zelfstudie. Hij bezat ook de gave om te relativeren, om met een kwinkslag een traan te doen veranderen in een lach. Zelfs in zijn laatste levensmaand kon hij anderen opbeuren en troosten. Wij verliezen in Bob een goede vriend, een mens 'die ook rijk was bij God' omdat hij zijn vele talenten nooit in de grond heeft gestopt, maar steeds ten dienste gesteld zodat anderen er beter van werden. Misschien moeten we niet alleen de herinnering koesteren aan Bob, maar ons vandaag ook afvragen wat wij van hem kunnen leren. Wie weet, misschien is dat wel zijn ongeschreven testament, zijn niet uitgesproken wens, zijn onvoltooide levensdroom: dat wij iets van zijn gedrevenheid, zijn levenskunst, zijn aanstekelijk optimisme, zijn trouwe vriendschap meenemen in ons leven. 'Dood ben ik pas als jij me bent vergeten' (Bram Vermeulen). We houden de herinnering aan Bob écht levendig, niet alleen door het verleden te koesteren, door beelden, herinneringen, anecdoten op te halen, maar daaruit iets te leren dat ons doet verder gaan, dat ons doet open bloeien als mens. I In deze nacht van verdriet, angstig om de leegte die Bob ons nalaat, zijn ook wij van streek. En we voelen ons misschien als Petrus, die uit de boot kruipt en eenzaam en bedremmeld de verrezen Heer tegemoet loopt. 'Maar hij begon te zinken en schreeuwen: Heer, red mij!'. Wellicht kunnen we die laatste maand en vooral die laatste dag (zaterdag 13 november) uit het leven van Bob samenvatten in die zin uit het evangelie: 'Hij begon te zinken en schreeuwde: Heer, red mij!'. We mogen vooral de volgende zin niet over het hoofd zien: 'Terstond stak Jezus zijn hand uit en greep hem vast, terwijl Hij zei: Kleingelovige, waarom heb je getwijfeld?' Laat dat maar aan ons gezegd zijn vandaag, vrienden. Kleingelovigen! Het is geen verwijt. De vragen en de twijfels zijn immers groter dan de antwoorden. Laten wij ons toevertrouwen aan de verrezen Heer hier in ons midden, die tot Bob èn tot ons spreekt: "Ik ben het. Kom maar met Mij mee naar de overkant. Wees maar niet bang, zegt Gij. Hier is mijn hand". Tenslotte wil ik, op vraag van Bobs moeder, heel kort iets zeggen over de lijkkist. Deze is ontworpen door Hans Van der Laan, een Nederlandse Benedictijnermonnik (+ 1991). Hij tekende verschillende kloosters (o.a. Roosenberg in Waasmunster) en kerken (o.a. de kerk van de Wijnberg in Wevelgem); hij ontwierp kelken, habijten en een volledig assortiment meubelen. Ze zijn het resultaat van een bijna religieuze zoektocht naar harmonie. Bobs moeder heeft die kist oorspronkelijk voor haar gekocht en niemand heeft ooit gedacht dat zij daarin haar eigen zoon zou neerleggen. Zoals een aanstaande moeder het prille leven in haar lichaam draagt, en zoals moeders zijn: ze dragen hun kinderen verder mee, wat er ook gebeurt. Zo wil moeder (en wij allen) haar zoon nu uitgeleide doen en verder dragen, over de grens van de dood. Moge deze lijkkist het symbool zijn van 'die schoot van ontferming', die Vader èn Moeder, waaraan wij Bob nu vol mededogen willen toevertrouwen. Frans DE MUYNCK. Roeselare, Sint-Michielskerk, zaterdag 20 november 2004.